W Rzymie - św. Symplicjusza, papieża. Za jego rządów wyłoniły się wyraziściej trudności w utrzymaniu dobrych stosunków z Konstantynopolem. Papież zmuszony był przeciwstawić się sprzyjającemu monofizytyzmowi patriarsze, a następnie bronić biskupów, którzy nie przyjęli tzw. Henotikon. Wysłał w tym celu do Konstantynopola swoich legatów. Był to wstęp do pierwszej schizmy, do której doszło jednak po śmierci papieża. Nastąpiła ona w roku 483.

W Lichfield, w Anglii - św. Ceaddy, biskupa. Był uczniem Aidana z Lindisfarne. W roku 666 objął tamże stolicę biskupią. Zrezygnował z niej, gdy przy romanizacji Kościoła w Anglii i usuwaniu dawnych zwyczajów powstały wątpliwości co do legalności jego wyboru. Nieco później powołano go jednak na stolicę w Lichfield. Umarł w roku 672 jako ofiara epidemii. Wielkie pochwały oddał mu św. Beda.

W Argira, na Sycylii - św. Łukasza Casali, opata. Wcześnie został mnichem, a potem przełożonym. Gdy pod koniec życia oślepł, nadal spełniał swe funkcje i gorliwie apostołował. Piękna legenda opowiada, że pewnego dnia zaprowadzono go w miejsce, w którym zabrakło słuchaczy; nic o tym nie wiedząc, wygłosił kazanie, a gdy skończył, skały odpowiedziały głośno: Amen. Zmarł około roku 800.