Maria Wiktoria Couderc urodziła się w 1805 r. w małej miejscowości Sablieres w Masywie Centralnym południowo-wschodniej Francji. Była najstarszą córką z dwunastki potomstwa rodziny chłopskiej Klaudiusza Michała i Anny.
W 1825 r., po ukończeniu szkoły sióstr św. Józefa aux Vans, Maria Wiktoria zdecydowała się wstąpić do nauczycielskiego zakonu Córek św. Régisa, założonego w Aps przez lokalnego kapłana diecezjalnego, ojca Jana Piotra Szczepana Terme. Maria Wiktoria poznała go trzy lata wcześniej podczas prowadzonej przez niego w Sablieres misji. Wtedy też dowiedziała się o zakonie Córek św. Régisa, który swoją misję widział w nauczaniu - ogólnym i katolickim - dzieci, pozbawionych takiego wychowania. Życie religijne Francji odradzało się powoli po tragedii rewolucji i czasów napoleońskich.
Wstępując do zakonu Maria Wiktoria przyjęła imię Teresy. Już rok później o. Terme wezwał ją i parę innych sióstr nowicjuszek do Lalouvesc i zlecił im pracę w hospicjum dla kobiet nawiedzających miejscowe sanktuarium, zawierające grób i relikwie św. Jana Franciszka Régis. Siostra Teresa została, mimo młodego wieku, przełożoną nowicjuszek, potem przełożoną lokalnej wspólnoty, a wreszcie po powstaniu odrębnego hospicjum - który stał się domem macierzystym sióstr - przełożoną generalną całego zgromadzenia.
Teresa powoli przekształcała hospicjum w odrębne zgromadzenie religijne. To, co było hostelem dla pielgrzymów, zmieniało się w miejsce ciszy, skupienia i modlitwy. W 1828 r. do hospicjum zaczęto przyjmować tylko kobiety świeckie, pragnące odbywać rekolekcje i modlić się przez parę dni, zgodnie - za radą o. Terme - z "Ćwiczeniami duchownymi" św. Ignacego Loyoli. Rekolekcje dla kobiet, nowość w tamtych czasach, cieszyć się zaczęły dużym powodzeniem.
Grupa Teresy powoli wyodrębniała się z zakonu Córek św. Régisa. Tak rozpoczęło swoją działalność nowego zgromadzenie. Przyjęło ono nazwę Kongregacji Naszej Pani Rekolekcji w Wieczerniku. Siostra Teresa, która od 1828 r. pełniła rolę przełożonej generalnej nowego zgromadzenia, śluby wieczyste złożyła dopiero w 1837 r. Wkrótce potem zrezygnowała z funkcji przełożonej, winiąc się za długi zaciągnięte przez zgromadzenie (wybudowała klasztor i kaplicę, ale fundatorka, już po zakończeniu prac, wycofała swoją ofertę). Również biskup Viviers stracił do niej - niesłusznie - zaufanie. Następczynie winiły za wszystkie problemy Teresę, nawet gdy pierwsza z nich wciągnęła zgromadzenie w jeszcze większe tarapaty; druga natomiast, choć administracyjnie sprawna, przestała wręcz Teresę zauważać. Wyznaczyła ją do prostych, ręcznych prac i ograniczyła jej kontakty z innymi siostrami. Kolejna przełożona, po kłótniach, opuściła zgromadzenie.
Teresa przez cały ten czas, spychana i trzymająca się w cieniu, wydawała się niewzruszona burzami, które wokół niej szalały. Żyła modlitwą, pokutą i pokornym przyjęciem poleceń przełożonych i odrzucenia. Kongregacja tymczasem rozszerzała się, także poza granice Francji, na wiele krajów. W 1852 r. poświęcono zgromadzenie Matce Bożej z Wieczernika, a dwa lata później obchodzono po raz pierwszy Jej święto patronalne.
Gdy najtrudniejsze czasy minęły, Teresa na pewien czas została przełożoną nowych konwentów w Paryżu (gdzie zapobiegła schizmie w zgromadzeniu) i Tournon. Potem znów usunięto ją w cień. Dopiero pod koniec życia w 1877 r. kolejny biskup Viviers przeprowadził badania początków kongregacji Sióstr z Cenacle, jak je nazywano, i założycielska rola matki Teresy Couderc wyszła na jaw.
Niedługo potem Teresa po długiej ciężkiej chorobie (straciła wzrok, cierpiała na bolesny artretyzm) zmarła w Lyonie 26 września 1885 r. Stamtąd jej ciało przeniesiono do Lalouvesc, gdzie w stanie nienaruszonym znajduje się do dziś. Została beatyfikowana w 1951 r. przez Piusa XII i kanonizowana w 1970 r. przez Pawła VI.