WERSJA PREMIUM:


Tu jesteś:




Menu:

Internetowa Liturgia Godzin

Wesprzyj rozwój serwisu

Czytelnia

4 września
Mojżesz, prorok i prawodawca

Zobacz także:

Mojżesz
Mojżesz jest prawodawcą w najpełniejszym tego słowa znaczeniu. Ludowi dał wszystko: prawo, instytucje kultowe, kapłaństwo.
Wedle tradycji żydowskich, których echem stało się przemówienie Szczepana, życie Mojżesza dzieliło się na trzy części, po czterdzieści lat każda. Ocalony z topieli, wychowywany przez własną matkę, potem przez córkę faraona, która go traktuje jak syna, otrzymuje wykształcenie i zostaje wysokim funkcjonariuszem wśród rodaków. Okres ten kończy się jednak niepowodzeniem. Mojżesz ucieka daleko od faraona (Wj 2, 15).
Przez kolejnych czterdzieści lat przebywa wśród Madianitów, z którymi wiąże się przez małżeństwo i którzy wywarli na niego jakiś wpływ, trudny do określenia. Był teraz pasterzem, który nie zajmował się losem rodaków. Ale nastąpiła interwencja Boga. Czeka go misja: wyzwolenie ludu z niewoli. W tym wszystkim nie zabrakło przeciwności, ale Mojżesz pomimo tych trudności wrócił do Egiptu i przystąpił do realizacji zadań. Zawierzając obietnicom Bożym, został wyposażony w moce cudotwórcze, a dzięki Aaronowi potrafił przekazać Boże wezwania.
Przez czterdzieści znowu lat przewodził Izraelowi. Stał się rzeczywiście jego wyzwolicielem. Jako taki przeprowadził go z niewiary do zawierzenia Bogu. To pierwsze wyzwolenie nie było czymś danym raz na zawsze. Na pustyni Mojżesz musiał bez ustanku działać, modlić się, ganić i karać, aby podtrzymać lud w wierności dla powołania. Zanim zakończył życie, dla kontynuacji tych zadań obrał Jozuego.

Mojżesz Mojżesz stał się pośrednikiem Przymierza. To przymierze było przede wszystkim darem Dekalogu, którego zachowywanie gwarantowało wolność. Dekalog przekazał ludowi Mojżesz. On też upamiętnił to przekazanie uroczystymi ceremoniami ofiarnymi, pośród których obecni wyrazili swą zgodę. Stał się następnie prawodawcą, który wymagania Boże wprowadzał w przepisy szczegółowe i obyczaj. Był także żarliwym orędownikiem, bo nieustannie wstawiał się za ludem, a w tym wstawiennictwie okazywał niezwykłą wytrwałość i ofiarność. Z Bogiem rozmawiał twarzą w twarz. Pragnął poznać Jego chwałę i gdy po zakończeniu rozmowy na Synaju zstępował do ludu, jego twarz promieniowała niezwykłym blaskiem. Miriam i Aaron zazdrościli mu tej poufałości, natomiast on sam okazywał najwyższą pokorę. Zmarł, mając 120 lat.
W Nowym Testamencie Mojżesz stał się figurą Chrystusa. Jezus wyrażał się o nim z szacunkiem, także wtedy, gdy interioryzując wymagania Prawa, traktował je z pewnym dystansem. U Mateusza (Mt 5, 17) Chrystus mówił o wypełnieniu Prawa i jego wydoskonaleniu. Jan zaś dzieło Mojżesza pojmował w prostym odniesieniu do Chrystusa (J 1, 17). W końcu sam Chrystus wielokrotnie unaoczniał prawdziwą rolę Mojżesza (J 6, 32; J 7, 22). Potem obecność tego ostatniego na górze Przemienienia ukazała dobitnie właściwe wymiary jego roli (Mt 17, 3), podkreślane zresztą w jasnych deklaracjach (por. J 5, 46; 1, 45; Łk 24, 17; Dz 26, 22n).
O tym, jak Mojżesza dostrzegali pierwsi chrześcijanie, dowiadujemy się ze wspomnianej już mowy Szczepana (Dz 7, 20-44). Natomiast św. Paweł ukazał projekcję rzeczywistości chrześcijańskiej na czasy Mojżesza (1 Kor 10, 2). Według listu do Hebrajczyków, Mojżesz jakby antycypuje w zniewagach, wyrządzonych Chrystusowi, którego chwała przewyższa jego własną (Hbr 3, 1-6).

Mojżesz W midraszach i w literaturze rabinistycznej dzieje Mojżesza rozwijano w innych rozmaitych kierunkach. Wśród apokryfów Starego Testamentu znajdujemy Testament (Wniebowzięcie) Mojżesza, zaś w Targumie Pseudo-Jonatana i w midraszach spotykamy bardzo długie rozwinięcia Mojżeszowych wizji. Dużą rolę, także w środowiskach chrześcijańskich, odegrała Vita Mosis Filona z Aleksandrii. Ojcowie Kościoła wychwalali prawodawcę, przeciwstawiając go filozofom (Justyn, Klemens Aleksandryjski, Orygenes). Zapowiadał Chrystusa i wydarzenia ewangeliczne. Niektórzy w ukazywaniu Mojżesza jako figury Chrystusa posługiwali się subtelnymi zastrzeżeniami. Dla innych był modelem świętości, a Grzegorz z Nyssy widział w nim wzór życia mistycznego.
W średniowieczu Mojżeszem zajmowało się wielu, zwłaszcza Rupert z Deutz i Bernard z Clairvaux. Poczynając od V w., Mojżesza czczono na górze Nebo, gdzie lokalizowano jego grób i gdzie zbudowano bazylikę. W patriarchacie łacińskim Jerozolimy istniał formularz mszalny na dzień jego wspomnienia. W IX w. Florus wprowadził go pod dniem 4 września do martyrologiów łacińskich. W synaksariach wschodnich widnieje pod tym samym dniem, a ponadto razem z Eliaszem, Aaronem i Elizeuszem pod dniem 20 lipca.

Zgodnie z Katechizmem Kościoła Katolickiego (nr 61), "patriarchowie i prorocy oraz inne postacie Starego Testamentu byli i zawsze będą czczeni jako święci we wszystkich tradycjach liturgicznych Kościoła". Najbardziej znanymi postaciami Starego Testamentu, uznawanymi za osoby święte, są - oprócz Mojżesza - także Abraham, Dawid, Eliasz i Elizeusz oraz Jozue, ponadto często również Adam i Ewa.


Więcej informacji:

Kliknij tutaj - książka w księgarni Gloria24.pl
Kliknij tutaj - książka w księgarni tolle.pl
Kliknij tutaj - płyta CD Audio / MP3, audiobook
Kliknij tutaj - strona w Internecie

Benedykt XVI
Modlitwa Mojżesza
Audiencja generalna, 1 czerwca 2011 r.
ks. Jacek Stefański
Mojżesz

Mojżesz i nasza wiara
Mojżesz - młodość w Egipcie
Mojżesz i krzew gorejący
Odwaga Mojżesza
Misja Mojżesza
Mojżesz upomina faraona
Mojżesz i krew baranka
Mojżesz i tożsamość
Mojżesz i groby przodków
Mojżesz na pustyni
Mojżesz i łaska przejścia
Mojżesz i manna z nieba
Mojżesz na górze Synaj
Mojżesz i bałwochwalcy
Mojżesz i grzechy języka
Mojżesz i wąż miedziany
Mojżesz i jego następca
ks. Tomasz Horak
Mojżesz
ks. Stanisław Haręzga
Wierzyć jak Mojżesz
Jan Andrzej Kłoczowski
Mojżesz - z cyklu Radiowe pogadanki biblijne
Jarosław Charkiewicz
Św. Mojżesz, prorok
 
E-lite Distribution
Mojżesz. Jam jest Pan, twój Bóg (+ DVD)

Bóg w zbawianiu świata niekoniecznie posługuje się postaciami z brązu. Ważniejszym jest, by byli to ludzie otwarci na Boga. Historia Mojżesza jest tego wymownym przykładem. Piąta część monumentalnego międzynarodowego cyklu telewizyjnych adaptacji Biblii. To najwierniejsza, chociaż z nielicznymi - wynikającymi z dramaturgicznych wymogów zmianami w scenariuszu - próba przedstawienia historii biblijnego patriarchy zrealizowana w znakomitej obsadzie z udziałem Bena Kingsley'a i Christophera Lee.
 
Mojżesz - wielki książę Egiptu

Historia Mojżesza jest wyjątkowa. Mały Izraelita, cudem ocalony jako niemowlę, dorasta na dworze Faraona. Wiedzie beztroski żywot księcia Egiptu, lecz czy to właśnie jest jego przeznaczenie? Książka to wspaniała, barwna opowieść o losach niezwykłej postaci. Dzieci mają niepowtarzalną okazję, by w przystępnej formie zapoznać się z jedną z najważniejszych historii biblijnych. Atrakcyjne wydanie DVD gwarantuje wspaniałą zabawę z interaktywnym quizem. Książeczka z obrazkami do kolorowania natomiast pozwoli najmłodszym jeszcze raz przeżyć z Mojżeszem jego egipską przygodę.
ks. Edward Staniek
Człowiek mówi do Boga

To kolejna książka ks. Edwarda Stańka poruszająca temat modlitwy. Tym razem autor zatrzymuje się nad tekstami, które mówią o modlitwie człowieka do Boga. Dokonuje się ona we wzajemnej komunikacji, której inicjatorem jest jednak człowiek. Różne są sytuacje, w których wołamy do Pana. Wiele z nich zostało zapisanych w Piśmie Świętym. Posiadają one charakter wzorcowy. Bohaterami książki są m.in. Mojżesz, Anna – żona Elkana, wojująca Judyta, Estera, Sara oraz Dawid. Wszyscy oni przeżywali problemy podobne do tych naszych, przeżywanych dziś.
ks. Tomasz Jelonek
Prorocy Starego Testamentu

Działalność prorocką kojarzy się powszechnie z przepowiadaniem przyszłości i religijnymi uniesieniami. Tymczasem nie to jest istotą profetyzmu biblijnego, zjawiska, które na tle zewnętrznie podobnych zjawisk starożytnego Wschodu, jawi się jako o wiele głębsze i niepowtarzalne. Książka to stanowi próbę kompleksowego ujęcia zagadnienia profetyzmu. Autor pragnie przybliżyć czytelnikowi, kim jest starotestamentowy prorok i jaka jest jego misja, osadzając działalność prorocką w kontekście historycznym i ukazując zapożyczenia i zasadnicze różnice w stosunku do działalności wróżbitów, znanych na starożytnym Wschodzie.
Gianfranco Ravasi
Twarze Biblii

Na stronach tej książki proponujemy galerię portretów biblijnych. Pojawią się w niej święci, patriarchowie, prorocy, mędrcy, apostołowie i wiele skromniejszych postaci, naznaczonych ograniczeniami podobnymi do tych, jakie charakteryzują mężczyzn i kobiety wszystkich czasów i krajów. Będą to postaci polityczne (król Achaz), ministrowie (Sebna i Eliakim) albo rzymscy urzędnicy cesarscy (Kwiryniusz i Publiusz); pojawią się także niewolnicy (Onezym). Będą portrety osób symbolicznych (Enoch, Hiob lub Magowie), a także osobnicy prawie nieznani (mędrzec Agur, prorok Agabos lub kłótliwe Ewodia i Syntycha). Książka przekształca się więc w rodzaj świętej historii widzianej z naszej perspektywy, z punktu widzenia ludzkich bohaterów, których losy skrzyżowały się z obecnością Boga 0 czasem tajemniczą, innym razem chwalebną.
ks. Piotr Ślęczka SDS
Historie powołań biblijnych

Pan Bóg powoływał różnych ludzi i na różne sposoby. Inaczej wyglądało powołanie Abrahama, jeszcze inaczej Jeremiasza, Eliasza czy Dawida. Z innych powodów powołał do grona Apostołów Piotra, Jakuba i Jana, a z jeszcze innych Pawła czy choćby Samarytankę, która miała 7 mężów. Historia powołań bohaterów Starego i Nowego Testamentu do wypełniania woli Bożej to historia powołania. W każdym z nich współczesny człowiek odnajduje siebie i historię swojej drogi do Boga, a Bóg Abrahama Izaaka i Jakuba jest też Bogiem Kowalskiego, Nowackiego i Iksińskiego i działa w podobny sposób w całej historii zbawienia.

Ostatnia aktualizacja: 31.08.2014


Ponadto dziś także w Martyrologium:
W Herzfeld, w Westfalii - św. Idy, wdowy. Była krewną Karola Wielkiego, który wydał ją za margrabiego Sasów, Egberta. Miała z nim pięcioro dzieci, z których dwoje czczeni są jako błogosławieni. Wcześnie owdowiała i osiadła przy kościele w Herzfeld, który z mężem ufundowała. Słynęła z bogomyślności i uczynków miłosierdzia. Zmarła w roku 825. Biskup Dodo dokonał w roku 890 uroczystej elewacji jej relikwii. Ongiś czczona była jako patronka kobiet oczekujących potomstwa.

oraz:

świętych męczenników Ammiana, Juliana, Oceana i Teodora (+ 303); św. Marcelego, męczennika (+ II w.?); św. Maryna, diakona i męczennika (+ IV w.); św. Tamela, męczennika (+ II w.)

Wyślij do nas maila
STRONA GŁÓWNA
TEKSTY ILG | OWLG | LITURGIA HORARUM | KALENDARZ LITURGICZNY | DODATEK | INDEKSY | POMOC
CZYTELNIA

 Teksty Liturgii Godzin:
© Copyright by Konferencja Episkopatu Polski i Wydawnictwo Pallottinum

Opracowanie i edycja - © Copyright by ILG