WERSJA PREMIUM:


Tu jesteś:




Menu:

Internetowa Liturgia Godzin

Wesprzyj rozwój serwisu

Czytelnia

7 listopada
Błogosławiony
Franciszek od Jezusa, Maryi, Józefa
Palau y Quer, prezbiter

Zobacz także:

Błogosławiony Franciszek Palau y Quer
Franciszek urodził się 29 grudnia 1811 roku w Hiszpanii. Był synem Józefa Franciszka Palau i Marii Antoniny Quer. Miał sześcioro rodzeństwa: cztery siostry i dwóch braci. Jego rodzina była pobożna i silnie wierząca. Franciszek przebywał dłuższy czas u swojej siostry w Lerida, tam też dojrzewało jego powołanie i tam w 1828 roku zgłosił się do seminarium. W wieku 20 lat ukończył studia. W 1832 roku wstąpił do nowicjatu karmelitów bosych w Barcelonie. Na tę decyzję mogła wpłynąć przykładna postawa o. Józefa, karmelity bosego, jednego z profesorów seminarium.
W 1835 roku opuścił klasztor św. Józefa, podpalony przez rewolucjonistów. Podczas ucieczki Franciszek, narażając swoje życie, pomagał niewidomemu współbratu. Wraz z innymi zakonnikami został osadzony w barcelońskim więzieniu La Ciudadela. Był to dla Kościoła w Hiszpanii bardzo trudny czas i każdy składający śluby zakonne liczył się z możliwością męczeńskiej śmierci. Franciszek Palau święcenia kapłańskie przyjął w 1836 roku, a służbę ludziom zaczął jako kapłan diecezjalny. Nigdy już nie wrócił do rodzimego zakonu, który został rozproszony przez władze świeckie. Powrócił do rodzinnej wioski i tam pełnił posługę kapłańską. Zajmował się głównie katechizacją, misjami ludowymi i działalnością rekolekcyjną. W latach 1851-1854 prowadził w Barcelonie "Szkołę cnót", która przyjęła formę niedzielnych katechez dla dorosłych. Pod pretekstem działalności reakcyjnej władze zamknęły jednak szkołę i skazały Franciszka Palau na sześć lat wygnania na Ibizie.

Błogosławiony Franciszek Palau y Quer Czas tam spędzony zakonnik wykorzystał do ewangelizacji, która rozszerzyła się potem na Majorkę i Minorkę. I właśnie przebywając na Minorce Franciszek uświadomił sobie swoją wielką miłość do Kościoła. Postanowił ją praktykować na zupełnie nowy sposób, łączący życie kontemplacyjne i posługę apostolską. "Pewnego wieczoru znajdowałem się w kościele katedralnym oczekując godziny rozpoczęcia nabożeństwa, w czasie którego powinno się udzielić ostatniego błogosławieństwa, co było zwyczajem na zakończenie misji. Mój duch został uniesiony przed tron Boga... Zobaczyłem piękną młodą dziewczynę ubraną w chwałę. Jej ubiór promieniał światłością i nie można było rozpoznać nic, poza sylwetką, ponieważ nie było możliwym patrzeć na nią. Usłyszałem głos, który mówił: «Ty jesteś kapłanem Najwyższego; błogosław i ten, którego pobłogosławisz, będzie błogosławiony. Ta jest moją Córką umiłowaną...» Zatopiłem się w morzu łez. Moje boleści urosły w wielkim stopniu. Znałem tę Panią i oddać na Jej służbę życie - nie jedno, ale tysiąc - byłoby zbyt mało dla mnie... Gdy nadeszła godzina nabożeństwa, podczas gdy wchodziłem na ambonę, usłyszałem głos Ojca, który powiedział do mnie: «Pobłogosław moją umiłowaną Córkę i twoją Córkę». Napływ ludzi był wielki. Ja nie mogłem w pełni pojąć, jak mogłem być ojcem w Kościele i dla Kościoła" - tak Franciszek opisał swoje objawienie w rękopisie wspomnień "Moje relacje z Kościołem".
Franciszek Palau jest założycielem mieszanego zgromadzenia sióstr i braci tercjarzy karmelitańskich. Po jego śmierci pozostały obie gałęzie, przy czym już niewiele później siostry dały początek dwóm zgromadzeniom, noszącym dziś nazwy: Karmelitanki Misjonarki Terezjanki oraz Karmelitanki Misjonarki. Ostatnich braci, po wojnie domowej (1936-1939) i z powodu małej ich liczby, włączono w szeregi karmelu bosego w prowincji św. Józefa w Barcelonie.
Działalność apostolska Franciszka Palau była niezwykle szeroka. Od 1865 roku sprawował on posługę egzorcysty. W roku 1870 brał udział w obradach Soboru Watykańskiego I. Był też dyrektorem tercjarzy i tercjarek karmelitańskich w Hiszpanii.

Zmarł na zapalenie płuc 20 marca 1872 roku w Tarragonie. Beatyfikowany został w 1988 roku. Cud, na podstawie którego nastąpiła beatyfikacja, dotyczył uzdrowienia Leona Godoy Mendeza, maszynisty Kolumbijskich Kolei Państwowych, który w wieku 47 lat miał wypadek kolejowy. Wówczas odkryto w jego głowie guza, a po nieudanej operacji lekarze nie dawali mu na wyzdrowienie żadnych szans. Mężczyzna jednak był w szpitalu odwiedzany przez siostrę ze zgromadzenia Karmelitanek Misjonarek, założonego przez Franciszka Palau y Quer. Zaczęła ona odprawiać nowennę do Franciszka Palau w intencji uzdrowienia chorego. W tym czasie dotknięto też głowy Leona Goday Mendeza relikwią kandydata na ołtarze. Poprawa zdrowia zaczęła się już następnego dnia i mężczyzna żył jeszcze przez kolejnych 20 lat.


Więcej informacji:

Kliknij tutaj - książka w księgarni Gloria24.pl
Kliknij tutaj - książka w księgarni tolle.pl
Kliknij tutaj - płyta CD Audio / MP3, audiobook
Kliknij tutaj - strona w Internecie

Karmelitanki Misjonarki
Teksty założyciela
Rodzina Szkaplerzna
Teksty bł. Franciszka Palau y Quer
Szczepan Praśkiewicz OCD
Cud do beatyfikacji Franciszka Palau y Quer
Karmelitanki Misjonarki
Serwis internetowy
Warszawska Prowincja Karmelitów Bosych
Bł. Franciszek Palau y Quer
Parafia Zesłania Ducha Świętego w Sopocie
Jubileusz sióstr karmelitanek misjonarek terezjanek
Klaudia Cwołek
Kościół na obrzeżach
Karmelitanki Misjonarki
Modlitwa do bł. o. Franciszka Palau
 
Jerzy Wiesław Gogola OCD
Mistyka eklezjalna bł. Franciszka Palau y Quer OCD

Bł. Franciszka Palau y Quer wyróżniała ogromna wierność, staranność i odpowiedzialność wobec tego, co czynił czy zamierzał. Zanim działał, badał i rozeznawał wszystko na modlitwie. Nieustannie czytał i badał Pismo św., naukę Ojców Kościoła, doktrynę katolicką, pisma św. Teresy i św. Jana, misję proroka Eliasza. Wsłuchiwał się w głos papieża, studiował wszystkie dokumenty Magisterium Kościoła, starał się jak najlepiej odpowiadać na wezwania stąd płynące oraz rozeznawać znaki czasu, by jak najlepiej móc na nie odpowiedzieć. Był wielkim współpracownikiem i pomocnikiem biskupów, szczególnie tych, dla których dobro Kościoła było ważniejsze niż ich własne życie. Na tle epoki był jednym słowem postacią wybitną.
Marian Zawada OCD
Antologia karmelitańska

Karmel to trzydzieści wieków duchowej tradycji, sięgającej czasów proroka Eliasza. Książka stanowi obraz duchowego dziedzictwa Karmelu, ukazując poprzez sylwetki córek i synów Karmelu oraz poprzez ich teksty rozmaite przejawy charyzmatu Zakonu, którego dewizą są słowa proroka Eliasza: "Żarliwością rozpaliłem się o chwałę Pana Boga Zastępów".
Marian Zawada OCD
Antologia karmelitańska, cz. 2

Druga część antologii tekstów córek i synów Karmelu.
Szczepan Praśkiewicz OCD
Wzięli Maryję do siebie
Duchowość maryjna Świętych Karmelu

Książka przedstawia w sposób nader wyczerpujący maryjne nabożeństwo świątobliwych synów i córek Karmelu, Znany pisarz katolicki ubiegłego wieku - Tomasz Merton - w swej książce Wspinaczka ku Prawdzie napisał, że "każdy chrześcijanin zawdzięcza coś Karmelowi". Najlepszą zaś wykładnię charyzmatu Karmelu, w tym także jego maryjności, ofiarują nam Święci Zakonu.

Ostatnia aktualizacja: 31.10.2013


Ponadto dziś także w Martyrologium:
We Florencji - bł. Antoniego Baldinucci. Syn pisarza i historyka sztuki, wcześnie wstąpił do jezuitów. Z uwagi na słabe zdrowie kilka razy zmuszony był przerwać studia. Mimo to od roku 1695 aż po śmierć niestrudzenie pracował jako misjonarz ludowy w okolicach Frascati i Viterbo. Wykład wiary łączył z procesjami pokutnymi i nabożeństwami do Matki Najświętszej, Ucieczki grzeszników. Jej obraz stale woził ze sobą. Prowadził także rekolekcje dla kapłanów i zakładał stowarzyszenia religijne, zwłaszcza sodalicje mariańskie. Zmarł w Pofi w roku 1717. Ciało przeniesiono do Florencji.

W Vicobellignano, we Włoszech - bł. Wincentego Grossi, założyciela sióstr-córek oratorium. W roku 1869 został kapłanem i odtąd pracował na najtrudniejszych placówkach, które mu kolejno powierzano. Dla zorganizowania pomocy w pracy parafialnej założył zgromadzenie, wspomniane przed chwilą. Zmarł w roku 1917. Beatyfikował go w roku 1975 Paweł VI.

oraz:

bł. Achillesa, biskupa (+ 312); św. Florencjusza ze Strasburga, biskupa (+ ok. 600); św. Herkulana z Perugii, biskupa i męczennika (+ ok. 549); świętych męczenników Hierona, Nikandra i Hezychiusza (+ III w.); świętych męczenników Melazypa, Antoniego i Karyny (+ IV w.); bł. Piotra z Ruffii, męczennika (+ 1365); św. Prosdocyma, biskupa (+ III w.); św. Rufusa, biskupa (+ IV w.)

Wyślij do nas maila
STRONA GŁÓWNA
TEKSTY ILG | OWLG | LITURGIA HORARUM | KALENDARZ LITURGICZNY | DODATEK | INDEKSY | POMOC
CZYTELNIA

 Teksty Liturgii Godzin:
© Copyright by Konferencja Episkopatu Polski i Wydawnictwo Pallottinum

Opracowanie i edycja - © Copyright by ILG