Sprawiedliwy stanie z wielką śmiałością przed tymi, co go uciskali i mieli w pogardzie jego trudy. Gdy go ujrzą, wielki przestrach ich ogarnie i osłupieją na widok nieoczekiwanego zbawienia. Pełni żalu będą mówić między sobą i jęczeć w udręczeniu ducha - powiedzą: "To ten, co dla nas niegdyś był pośmiewiskiem i przedmiotem szyderstwa, jego życie mieliśmy za szaleństwo, śmierć jego - za haniebną. Jakże więc policzono go między synów Bożych i dzieli los ze świętymi?

To myśmy zboczyli z drogi prawdy, nie oświeciło nas światło sprawiedliwości i słońce dla nas nie wzeszło. Nasyciliśmy się na drogach bezprawia i zguby, przeszliśmy bezdrożne pustynie, a drogi Pańskiej nie poznaliśmy.

Cóż nam pomogło nasze zuchwalstwo, co dało chełpliwe bogactwo? To wszystko jak cień przeminęło i jak wieść, co przebiega; jak okręt prujący pieniącą się wodę, po którym śladu nie znajdziesz, gdy przeszedł, ni bruzdy po jego kadłubie wśród fal; jak po ptaku szybującym w przestworzach nie znajdzie się żaden dowód przelotu, choć trzepoczące skrzydła przecięły lekkie powietrze - prute z gwałtownym szumem, i uderzeniem piór smagane - znaku przelotu potem nie można znaleźć. Jak gdy się strzałę wypuści do celu, a rozprute powietrze zaraz się zasklepia, tak że nie da się poznać jej przejścia - tak i my: zniknęliśmy, ledwie zrodzeni, i nie mogliśmy się wykazać żadnym znakiem cnoty, aleśmy zniszczeli w naszej nieprawości".

Bo nadzieja bezbożnego jak plewa wiatrem miotana i jak lekka piana rozbita przez burzę. Jak dym od wiatru się rozwiała, zatarła się jak pamięć gościa, co zabawił chwilę. A sprawiedliwi żyją na wieki; zapłata ich w Panu i staranie o nich ma Najwyższy.