|
Czytelnia
14 listopada
Błogosławiona Maria Luiza Merkert, dziewica
Maria Luiza urodziła się 21 września 1817 r. w Nysie, w niemieckiej rodzinie mieszczańskiej. Jej rodzicami byli Karol Antoni Merkert i Barbara z domu Pfitzner. Dzień później została ochrzczona w nyskim kościele św. Jakuba i św. Agnieszki. W kolejnym roku, po śmierci ojca, rodzina zubożała. Maria, wraz z siostrą Matyldą, ukończyła katolicką szkołę dla dziewcząt w Nysie. Po śmierci matki w 1842 r. obie sprzedały skromny majątek i wraz z Franciszką Werner oraz Klarą Wolff poświęciły się pomocy opuszczonym chorym i bezdomnym w Nysie. Po mszy w dniu 27 września 1842 r. (dzień ten był wspomnieniem świętych Kosmy i Damiana, lekarzy-męczenników z III w.) złożyły przed obrazem Serca Pana Jezusa w nyskim kościele św. Jakuba i św. Agnieszki akt oddania - zobowiązały się nieść pomoc potrzebującym bez względu na wyznanie, narodowość i płeć.
19 listopada 1850 r. Maria Merkert rozpoczęła w Nysie organizowanie Stowarzyszenia św. Elżbiety dla pielęgnacji opuszczonych chorych w ich własnych domach (ta troska o chorych pozostających bez opieki we własnych środowiskach jest charakterystyczna dla pierwszych elżbietanek). 4 września 1859 r. uzyskała dla stowarzyszenia zatwierdzenie diecezjalne. Heinrich Förster - biskup wrocławski - uznał stowarzyszenie za kongregację kościelną, a miesiąc później zatwierdził jej statuty. W tym też roku Maria Merkert została wybrana na pierwszą przełożoną generalną Zgromadzenia Sióstr św. Elżbiety. Funkcję tę pełniła przez 13 lat, aż do śmierci. 5 maja 1860 r. złożyła śluby zakonne: oprócz czystości, ubóstwa i posłuszeństwa - także posługi chorym i najbardziej potrzebującym. W Nysie wybudowała dom macierzysty, a pod jej kierownictwem powstało 90 domów zakonnych, 12 szpitali i wiele domów opieki aż w 9 diecezjach (chełmińskiej, gnieźnieńsko-poznańskiej, warmińskiej, wrocławskiej, Fulda, Ołomuniec, Osnabrück, Praga, Paderborn) i 2 wikariatach apostolskich (Saksonii i Szwecji). 7 czerwca 1871 r. papież Pius IX udzielił aprobaty założonemu przez nią zgromadzeniu.
Zmarła w opinii świętości 14 listopada 1872 w Nysie. Pochowana została na tamtejszym Cmentarzu Jerozolimskim. W chwili śmierci matki założycielki zgromadzenie liczyło 465 sióstr w 87 domach.
Obecnie jej doczesne szczątki spoczywają w marmurowym sarkofagu w kościele św. Jakuba i św. Agnieszki. Proces beatyfikacyjny przeprowadzono w latach 1985-1997. Dekret o heroiczności cnót ogłosił papież św. Jan Paweł II 20 grudnia 2004 r., a papież Benedykt XVI w czerwcu 2007 r. zatwierdził dekret o cudzie za wstawiennictwem Marii Merkert. Za cud konieczny do beatyfikacji zostało uznane uzdrowienie z gruźlicy jednej z elżbietanek, siostry Miry. 30 września 2007 r. w Nysie odbyła się uroczystość beatyfikacyjna, której przewodniczył delegat papieża Benedykta XVI, prefekt Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych w Watykanie, kard. Jose Saraiva Martins. Na obrazie beatyfikacyjnym przedstawiono scenę oddania przez bł. Matkę Marię Mekert swoich butów ubogiej proszącej u furty klasztornej.
|
Więcej informacji:
|
bł. Maria Luiza Merkert
Strona poświęcona Błogosławionej
|
|
S. M. Samuela Werbińska
Bł. Maria Luiza Merkert, współzałożycielka elżbietanek
|
|
ks. Mariusz Rosik
Śląska Samarytanka
|
|
niedziela.pl
Beatyfikacja s. Marii Luizy Merkert
|
|
KAI
Maria Luiza Merkert beatyfikowana
|
|
Radio Watykańskie
Rzym: Dziękczynienie za beatyfikację Marii Merkert
|
|
Magdalena Lewandowska
Uroczystości elżbietańskie
|
|
Anna Bensz-Idziak
Elżbietański tryumf
|
|
KAI
Śląska Samarytanka - bł. Maria Luiza Merkert
|
|
Zgromadzenie Sióstr św. Elżbiety
Bł. Maria Luiza Merkert
|
|
wiara.pl
Nysa bł. Marii Luizy Merkert w 2009 roku, czyli szlakiem samarytanki
|
|
o. Stanisław Tasiemski OP
Bł. Maria Luiza Merkert (format audio)
|
|
youtube.com
Filmy o bł. Luizie (format video)
|
|
Zgromadzenie Sióstr św. Elżbiety
Serwis internetowy
|
|
Zgromadzenie Sióstr św. Elżbiety
Geneza i charyzmat elżbietanek
|
|
Radio Watykańskie
170 lat zgromadzenia elżbietanek
|
|
|
praca zbiorowa
Zakony w Polsce
Album, który w sposób encyklopedyczny pokazuje zakony w Polsce, wprowadza w ich historię duchowość, symbolikę strojów i herbów zakonnych.
|
|
Kajetan Rajski
Oto jestem. Siostry zakonne o powołaniu
To książka skierowana szczególnie do dziewcząt, które stoją przed trudnym wyborem życiowej drogi i które zastanawiają się, czy Pan powołuje właśnie je do życia konsekrowanego. Zawiera ona świadectwa sióstr z różnych zgromadzeń zakonnych, które opisują drogę swojego powołania i życie na co dzień. Siostry przybliżają charyzmat i strój wspólnoty, którą wybrały, wyjaśniają, co skłoniło je do takiego wyboru, a także jak tę decyzję przyjęli najbliżsi.
|
|
ks. Aleksander Radecki
Towarzyszenie powołanym
Autor dzieli się swoimi refleksjami na temat tajemnicy i daru powołania. Stwierdza, że wymaga ono nie tylko rozpoznania, przyjęcia i realizacji ze strony powołanych, ale też czynnej, wspierającej postawy otoczenia wezwanych do służby Bożej. Dlatego po książkę tę powinni sięgnąć rodzice, rodzeństwo oraz najbliżsi krewni sióstr zakonnych i kleryków, zakonników i księży. Wiele cennych sugestii znajdą tutaj także duszpasterze, katecheci, nauczyciele.
|
|
|
Ostatnia aktualizacja: 31.10.2013
Ponadto dziś także w Martyrologium:
W Gangra, w Paflagonii - św. Hipacego, biskupa. Uczestniczył w synodzie z roku 340, ale zapewne nie zginął z rąk nowacjan, jak to utrzymywała późna legenda. Nie wiemy też, czy był autorem licznych komentarzy biblijnych. Ongiś otaczano go czcią bardzo żywą i szeroko rozpowszechnioną.
W Bingh-Dinh, w Wietnamie - św. Stefana Teodora Cuenot, męczennika. Był najstarszym z jedenastu dzieci skromnego wieśniaka z departamentu Doubs. Kształcił się zrazu u sąsiednich proboszczów. W roku 1825 został jednak kapłanem. W dwa lata później wstąpił do Towarzystwa Misji Zagranicznych. W roku następnym był już w Macao z przeznaczeniem do Indochin. Zostawszy w roku 1835 biskupem, dbał nade wszystko o kształcenie kleru tubylczego. Zwołał także synod prowincjonalny i starał się o przetłumaczenie kilku najpotrzebniejszych książek, z Ewangeliami na czele. Przez 25 lat pracował w ukryciu. Ujęty w roku 1861, miał być ścięty, ale w przeddzień zmarł, wycieńczony udrękami więziennymi.
oraz:
św. Jukunda z Bolonii, biskupa (+ VI w.); świętych męczenników Klementyna, Teodota i Filomena (+ ok. II w.); św. Serapiona, biskupa Aleksandrii (+ 251); św. Serapiona, zakonnika i męczennika (+ 1240) |
|